Dit is het reisblog van
Arno in Antarctica

Buenos Aires, de stad die nooit slaapt (16-03-2019)

Gisteravond is de reis dan echt van start gegaan. Een heerlijke comfortabele vlucht met KLM bracht me rechtstreeks van Amsterdam naar Buenos Aires. Gammel en brak van de nacht vliegen kwam ik niet gelijk op gang maar uiteindelijk werd het een heerlijke dag. Eerst een uurtje of twee geslenterd langs het water in Puerto Madero en daarna via Plaza de Mayo en Av. Peru terug naar het hotel in San Telmo. Daarna toegegeven aan mijn verslaving en de hardloopschoenen aangetrokken voor een ronde door de Zone Ecologico San Telmo. Een verrassend groene zone tussen het oude hart van Buenos Aires en de Rio de la Plata. Het was wel ff wennen om weer bij 25 graden te rennen.... Pfffff.... Daarna in het Patios de San Telmo hotel opgefrist en uitgerust om daarna te kunnen genieten van een traditioneel Argentijns diner. Heerlijk vlees en gezellig gekletst met mijn Sloveense tafelgenoten. 450 gram vlees is alleen (hoe lekker ook) is gewoon teveel. Minder is bij "Gran Parilla del Plata" echter niet mogelijk. That's Argentina! Nog even over de titel van dit stukje. Dat was de zin die de taxichauffeur mij vanochtend bij aankomst meegaf maar Buenos Aires mag dan niet gaan slapen, ik ga nu wel naar bed. Moe!

Drake Shake of Drake Lake (19-03-2019)

Inmiddels ben ik al weer meer dan 1,5 dag onderweg op weg naar Antarctica. Morgenvroeg hopen we aan te komen en er staan dan twee excursies op het programma naar Cuverville Island en in de middag naar Neko Harbour. De Drake Passage is tot nu toe zo glad als een spiegel. Natuurlijk deint het schip wel een beetje maar het is maar is niet erger dan de veerboot naar Terschelling dus geen klachten over het weer. Daarbij komen we morgenvroeg al aan bij het Schiereiland en langs de kust daar is het maar zelden ruig dus voorlopig gaat alles zeer voorspoedig. Gisteren was een heel bewolkte dag maar vandaag trok het lekker open en we hebben net een paar uur blauwe lucht en zon gehad. Hopelijk krijgen we dat morgen ook als we aankomen bij Antarctica. het lijkt me zo vet om vanaf de boot in de zon die witte kust in de verte te zien liggen....

Don't sit on the penguïn (21-03-2019)

Wat een geweldige start van de cruise. Alle verhalen over de vaak woeste Drake Passage ten spijt (en ik weet dat ze waar zijn!), was de oversteek van Zuid-Amerika naar Antarctica voor ons super kalm. De eerste dag bi het continent hebben we een landing kunnen maken op Cuverville Island en bij Neko Harbour kon voet worden gezet op het Antarctische continent. Allebei de excursies waren geweldig. Fabelachtige landschappen, ezelspinguïns, heldere luchten, zeeluipaarden, af en toe wat zon en weinig wind. Mooier kun je het niet krijgen. Mijn moment van de dag was wel dat er een nieuwsgierige pinguïn onder mijn benen doorkroop toen ik gehurkt foto’s aan het maken was van één van z’n broertjes of zusjes. Je mag volgens de IAATO regels pinguïns niet dichter naderen dan tot vijf meter, maar voor pinguïns gelden geen regels dus als ze zelf naar jou toe komen…. De gids maakte zich echter wel een beetje zorgen en riep me dan ook toe: Hey Arno, don’t move and watch out. Don’t sit on the penguïn.

The Gullet (22-03-2019)

Zoals altijd tijdens een expeditiecruise werd ook nu weer het programma aangepast op basis van de weersomstandigheden. Op de avond van excursiedag een kregen we te horen dat er storm / harde wind in aantocht was en maar dat deze pas over ongeveer 1,5 dag zou arriveren. Daarnaast bleek op de ijskaarten dat The Gullet (een nauwe en zeer spectaculaire doorgang tussen het Antarctische continent en Adelaide Island) zo goed als ijsvrij was. Eigenlijk stond The Gullet (onder zwaar voorbehoud) als hoogtepunt later in de reis op het programma maar gezien de gunstige condities van het moment werd besloten om rechtsteeks door varen naar The Gullet en te proberen op dag twee de doorsteek al te proberen. In eerste instantie was ik zelfs nog een beetje teleurgesteld dat we de hele dag op het schip zouden moeten blijven maar wat zat ik ernaast en wat een perfecte inschatting van de expeditiestaf. De condities waren extreem goed en de doortocht door The Gullet was adembenemend mooi. Alle cliché’s kwamen voorbij maar dan in het echt. Spectaculaire bergen, immense gescheurde gletsjers, een lucht met mooie wolkpatronen en af en toe de zon erbij, geen wind, pelsrobben die op ijsschotsen lagen te luieren, reflecties van ijsbergen in het spiegelgladde water. Onbeschrijfelijk mooi en dus niet in woorden uit te leggen voor iemand die er niet bij was maar ik denk dat ik gerust durf te stellen dat voor alle passagiers de cruise na deze dag eigenlijk al geslaagd was. Hulde aan expeditieleider Michael Ginzburg, kapitein Mika Appel en de hele expeditiestaf en crew voor deze onvergetelijke ervaring. Mijn Antarctica droom is in vervulling gegaan..... we zitten nog maar op excursiedag twee.

Horseshoe Island (23-03-2019)

Het is natuurlijk niet zo vreemd dat er na het succes van onze doortocht door The Gullet een beetje de klad kwam in het succesgevoel van de cruise. Als je eigenlijk al weet dat je het hoogtepunt van de cruise gehad hebt op dag 2 en nog 8 dagen te gaan hebt dan mag en moet je er maar vanuit gaan dat die niet allemaal het hoogtepunt zullen kunnen evenaren. De twee dagen na The Gullet waren duidelijk zulke dagen. In de ochtend na The Gullet bezochten we Horseshoe Island. Een klein eilandje met een verlaten Brits onderzoeksstation. Het zodiactochtje er naartoe voerde langs een soort ijsbergenkerkhof wat er in de lage zon prachtig uitzag. De baai waar het station lag was prachtig wit besneeuwd en gelijk boven de landingsplaats waren een paar jonge Antarctische pelsrobben aan het stoeien tegen een achtergrond van besneeuwde toppen. We konden een behoorlijke wandeling maken door de sneeuw naar een uitzichtpunt. Terug bij de landingsplaats werden de achterblijvers vermaakt door een kwartet Adelie pinguíns die schijnbaar doelloos heen en weer renden. Een Weddell Seal lag zich een beetje te krabben en rond te kijken op een sneeuwveldje net boven het strand. Al met al toch een hele mooie ochtend. De middag was gereserveerd voor de Polar Plunge. Deze ging wel door maar door de harde wind op een andere plek dan gepland. Het liep allemaal bepaald niet voorspoedig en zelf besloot ik uiteindelijk om niet aan land te gaan omdat de landingssite er niet echt boeiend uitzag en een Polar Plunge voor mij toch niet hoeft. Een beetje een saai einde van de dag maar wie maalt daarom na de voorgaande topdagen? Ik niet!

Het diepste zuiden (24-03-2019)

Vandaag in de ochtend Stonington bezocht. Een klein eilandje met twee verlaten onderzoeksstations (één Brits en één van de Verenigde Staten). Op zich een prachtige locatie maar we hadden de pech dat de zon er niet door wilde komen ondanks dat er een groot deel van de lucht blauw was. De effecten van klimaatverandering zijn bij Stonington goed te zien. Stonington werd gekozen als basis omdat er een vlakke gletsjer nabij was waarop ski-vliegtuigen goed konden landen. Daarbij liep de gletsjer heel geleidelijk af naar Stonington waardoor de ingevlogen goederen eenvoudig naar de basis konden worden gebracht. Tegenwoordig ligt de gletsjer op zo’n 500 meter van Stonington en eindigt deze abrupt in een hoge klif waardoor de bevoorrading zoals die in het verleden plaatsvond nu helemaal niet meer mogelijk zou zijn. Al met al bleven we zo’n twee en een half uur aan land waarbij we konden genieten van het mooie landschap, de historische onderzoeksstations en wat dierenleven. Het meest bijzondere was een zuidelijke jager die voor mijn camera het skelet van een jonge pinguín in z’n geheel naar binnen werkte. In de middag zouden we nog verder zuidwaarts naar het pakijs varen in de hoop om wellicht een keizerspinguïn te kunnen spotten. Officieel zijn deze in dit deel van Antarctica al enkele decennia uitgestorven, maar onder het motto “wie niet waagt wie niet wint…”, en wellicht enigszins overmoedig geraakt door de goede gok bij The Gullet, besloot de expeditiesstaf toch een poging te wagen. Het werd geen succes. Het pakijs bleek verder naar het zuiden te liggen waardoor we eigenlijk de hele middag en avond vrij ver uit de kust voeren op weg naar niks. Weer een beetje een nachtkaarsje dus. Daarbij moeten we nu een hele nacht en ochtend varen om weer ten noorden van Adelaide Island te komen. Het wordt dan wat mij betreft wel weer eens tijd voor een spectaculaire landing en hopelijk ook nog wat meer wildlife want wat dat betreft zijn we nog niet heel ruim bedeeld geweest deze reis.

De Fish Islands (26-03-2019)

Op 25 maart wilde het weer nog niet echt meewerken. De uitlopers van de storm die The Gullet waarschijnlijk heeft volgeblazen met ijs vertraagden de Ortelius sterk op de weg noordwaarts buitenom Adelaide Island. Het Vernadsky station wat gepland stond voor de middag kon nog niet worden bereikt. In plaats daarvan bezochten we de Fish Islands; Een groep van kleine laaggelegen eilandjes. Ook hier weer een goede keuze: we gaan steeds in kleine groepjes (twee zodiacs aan land) zodat iedereen in rust kan genieten van de Adelie pinguïns die hier in flinke aantallen voorkomen. Tijdens het zodiactochtje terug naar het schip maakten we nog een omweggetje om een prachtige ijsberg met een 'natural arch' van wat dichterbij te bewonderen en te fotograferen. Al met al een prachtige middag!

Pleneau en Vernadsky (27-03-2019)

Hier heb ik naar uitgekeken! Pleneau Island is een klein eilandje waar een soort onderzeese drempel veel ijsbergen laat stranden. De ochtend begon echter met een teleurstelling want het was (net als de eerste keer toen ik Pleneau bezocht) grijs en sneeuwde zelfs een beetje. Dat was eerlijk gezegd wel even slikken voor mij. Wel was het windstil waardoor de reflecties van de ijsbergen in het water prachtig waren. Na ongeveer een kwartier zagen we de wolken optrekken en na iets meer dan een half uur zette de zon alles in een prachtig waterig licht. Een zeeluipaard op een ijsschots liet zich in alle rust van dichtbij bewonderen, krabeters speelden op kleinere ijsschotsen en wilsons stormvogeltjes fladderden over het water. Helaas hadden we niet het gelukt van een andere zodiac ook een zeeluipaard te zien die een pinguïn greep maar we waren al meer dan tevreden met ons eigen tochtje.
In de middag bezochten we Vernadsky; een Oekraïens onderzoeksstation. We werden rondgeleid door gids Constantin. Het is absoluut bijzonder om te zien onder welke omstandigheden de onderzoekers hun werk moeten doen. Bijzonder was ook dat we met windstil weer naar Vernasky toe gingen en dat we al weer drie kwartier later halsoverkop terug moesten naar de Ortelius. De wind was enorm aangewakkerd en op weg naar het schip werden we kletsnat door splash van de inmiddels flinke golfen. De overstap van de zodiac op de 'gangway' was ook de lastigste van de hele reis doordat de golven zeker een meter hoog waren. Het laat maar weer eens zien dat in Antarctica niets zeker is. Was de wind een uurtje eerder begonnen dan zou de hele excursie naar Vernadsky absoluut zijn afgeblazen.

Walvissen tot besluit (28-03-2019)

In het intro van dit blog schreef ik dat we tijdens deze reis goede kansen zouden hebben op het spotten van walvissen maar tot op heden hebben we weliswaar enkele walvissen kunnen spotten maar ze nog niet echt van dichtbij gezien. Dat zou volgens de expeditieleider Michael vandaag gaan veranderen. Hij voorspelde ons "today we're going to try to have fun with the whales". En 'fun' hadden we in Foyn Harbour bij Wilhelmina Bay. De groep werd weer opgesplits in kleine groepjes van 2 of 3 zodiacs die alle op zoek gingen naar bultruggen. Ik was heel blij te zien met hoeveel respect dit ging en hoe positief de ervaring daardoor werd. De zodiacs werden stilgelegd op een flinke afstand van de walvissen en daarna werd afgewacht of de walvissen zelf 'interesse' hadden in de zodiacs en nieuwsgierig dat waren ze! Iedereen kreeg walvissen te zien op slechts enkele meters (soms zelfs onder!) de zodiac. Sommige groepen hadden het geluk dat walvissen wel een uur rond de zodiacs bleven hangen en op slechts enkele meters afstand hun kop uit het water staken om in de zodiacs te kijken (spy-hopping). Na het enerverende avontuur met deze vriendelijke giganten brachten we nog een bezoek aan Deception Island. Daarna zette de Ortelius koers naar het noorden voor de oversteek van de Drake en het einde van een meer dan fantastische "Deep South Polar Explorer cruise".